Μόδα ή πραγματικότητα; Τι ισχύει τελικά; Που οφείλεται η τροφική αυτή επιλεκτικότητα;
Την τελευταία πενταετία ακούγονται όλο και συχνότερα οι φράσεις <<έχει επιλεκτική σίτιση>>, <<δεν τρώει στο σπίτι, στο σχολείο τα τρώει όλα>>, <<είναι κακομαθήμενο>>, <<σιχαίνεται να λερώνεται>>, <<ααα μου τα κάνει όλα χάλια, δεν τον αφήνω να τρώει μόνος του>>, <<τα γλυκά τα τρώει, τα λαχανικά όχι>> και άλλα πολλά. Τι συμβαίνει τελικά;
Ανεξάρτητα από την ανάπτυξη των παιδιών είτε είναι νευροτυπικής είτε νευροδιαφορετικής ανάπτυξης εμφανίζουν δυσκολίες στην σίτιση ή στην διατροφή. Αυτές οι δυσκολίες μπορεί να είναι παροδικές ή να επιμένουν μακροπρόθεσμα. Συνήθως στην ηλικία των 6 μηνών και πάνω, ανάλογα με την οδοντοφυΐα και συστάσεις του παιδιάτρου, γίνεται η εισαγωγή των στερεών τροφών. Τότε επιτρέπεται στο παιδί να φάει μόνο του με τα χέρια – fingerfood/ baby-ledweaning, τροφές πιο σκληρές, όχι πολτοποιημένες, λιγότερο επεξεργασμένες-βραστά λαχανικά, φρούτα, τυράκια κα. Αυτό σημαίνει ότι έρχεται σε επαφή με νέες υφές, γεύσεις, οσμές, χρώματα, σχήματα τα οποία επεξεργάζεται και παίζει στην ουσία με αυτά. Επιπρόσθετα μαθαίνει να δοκιμάζει και να γεύεται, αν του αρέσουν ή όχι θα φανεί τουλάχιστον μετά από 15 φορές. Οπότε Μην απογοητεύεστε με την πρώτη άρνηση. Δώστε πολλές ευκαιρίες.
Από εκεί και πέρα όσο το βρέφος μεγαλώνει είτε θα εδραιώσει τις διατροφικές του επιλογές και θα τρώει μία μεγάλη γκάμα τροφών και ως παιδί ή μπορεί να σταματήσει ξαφνικά στην ηλικία των 24-26 μηνών να τα τρώει όλα, ή μπορεί να μην εδραιώσει σε σταθερά φαγητά, να δοκιμάζει άλλα νέα, να ξαναγυρνάει σε παλιά, να προτιμά άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο, να θέλει τα γλυκά μόνο, μιας και η γλυκιά γεύση είναι αυτή που υπάρχει έμφυτη σε όλους μας σε σύγκριση με τις άλλες γεύσεις (ξινό, πικρό, αλμυρό) που μαθαίνονται!
Η άρνηση ενός παιδιού να φάει κάποιες τροφές μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες όπως:
α) παθολογικούς, για παράδειγμα: εμετοί, παλινδρομήσεις, πόνοι στο στομάχι, οισοφαγίτιδες, λαρυγγομαλακία, αλλεργίες κα.
β) αισθητηριακού τύπου δυσκολίες δηλαδή στοματικής αμυντικότητας, υπερ/ υπο ευαισθησία στο γευστικό, οσφρητικό, απτικό, ιδιοδεκτικό σύστημα κα.
γ) δυσκολίες συντονισμού κινητικού προγραμματισμού αρθρωτών και μηχανισμού μάσησης.
δ) ψυχοκοινωνικές δυσκολίες, περιβαλλοντικοί, στήριξη οικογένειας, χειριστικές συμπεριφορές κα.
Άρα σίγουρα δεν αποτελεί <<μόδα>> η επιλεκτική σίτιση ή η τροφική επιλεκτικότητα και αφορά μια σκληρή πραγματικότητα που δυσκολεύει πολλές οικογένειες και καλούνται να παλεύουν καθημερινά για το πιο απλό, την διαδικασία του φαγητού.
Για την αντιμετώπιση των δυσκολιών αυτών θα πρέπει να γίνεται αρχικά αξιολόγηση από επαγγελματία λογοθεραπευτή ή εργοθεραπευτή σίτισης και να υπάρχει συνεργασία μεταξύ ιατρών, θεραπευτών και οικογένειας. Θυμόμαστε πάντα ότι το κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης, επομένως και ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης για τη σίτιση.
extra tip:Αξίζει να σημειωθεί ότι η διαδικασία της σίτισης και του φαγητού θα πρέπει να είναι ευχάριστη, δημιουργική, χαρούμενη στιγμή και για το παιδί και για την οικογένεια. Καλό είναι να αποφεύγονται εξαναγκαστικές κινήσεις για σίτιση, πίεση, βία, ή ανταλλάγματα, χρήση tablet, κινητού. Αντί αυτών προσπαθήστε να αλληλοεπιδράσετε με το παιδί και να ακολουθήσετε τον ρυθμό του, με υπομονή και αγάπη.
Για το baby-led weaning μπορείτε να ανατρέξετε εδώ : What Is Baby-Led Weaning (BLW)?
